Verlangen dat het weer gaat stromen'

Hoor je dat?" vroeg ze terwijl ik mijn oren spitste. Ik hoorde water stromen ja. Heel zachtjes. "Dát is wat ik zo graag wil; dat het weer gaat stromen in mij, dat dat dode passieve gevoel weggaat en er leven en beweging komt!". Ze slikte even en voor het eerst zag ik een lichtje in haar ogen. Even ervoer ze iets van dat leven. Ik besefte dat dit antwoord niet alleen maar een antwoord op mijn vraag was, maar een eye opener voor haarzelf was die diep vanuit haar ziel kwam. Een paar minuten geleden had zij naast het wandepad een stilleven had gemaakt van hoe doods ze zich al lange tijd voelde, na het verlies dat ze had geleden.

Het raakt me telkens weer als ik zie hoe de natuur gebroken mensen kan helpen heel dichtbij zichzelf te komen en weer opnieuw iets van hoop en verlangen te ervaren. Een eer dat ik daar getuige van mag zijn!

Read more

'A crack in everything'

Vanmorgen weer opnieuw mogen ervaren hoe wáar deze uitspraak is. Toen we vanmorgen tijdens een coachwandeling het afgelopen jaar van de vrouw met wie ik wandelde onder de loep namen, moest ze concluderen dat het meest pijnlijke moment van 2020 haar ook in beweging had gebracht. Ze heeft écht leren loslaten. Haar verdriet heeft haar zelfs weer nieuwe levenskracht doen ervaren. Hoe tegenstrijdig, maar mooi is dit; dat schaduwdagen júist ook weer voor zon kunnen zorgen! Dit zie je in de natuur ook veelvuldig: bomen, vruchten, bloemen sterven af, om weer plaats te maken voor nieuwe bloei en kleur. Deze periode van dorheid; de natte en grauwe natuur, maakt straks plaats voor nieuwe geuren en kleuren!

Dat is dan ook wat ik jou wens voor dit jaar: dat jouw donkere momenten ook een deurtje zullen zijn naar iets nieuws, naar licht, naar bloei. Ik hoop dat je daar een beetje op kunt vertrouwen?

Read more

Leren leven in het nu.

Voordat ik 's morgens aan het werk ga, fiets ik meestal even een stukje mee naar school met mijn jongste zoon. Niet omdat hij dat nog niet zelf kan, maar omdat ik enorm geniet van de frisse wind op mijn gezicht en het beleven van de kakelverse morgen. Een paar dagen geleden was het zo'n prachtige herfstmorgen. De bladeren leken wel in vuur en vlam te staan door de zon die erop scheen en de ochtenddauw hing boven de velden. Voor de terugweg nam ik de langste route die ik kon bedenken, om extra van deze morgen te genieten.

Ik besefte dat ik bij het zien en ervaren van deze schoonheid een gebed zond naar boven: "God; laat de bladeren alstublieft nog wat lánger aan de bomen zitten dit jaar!". Ik moest lachen om mijn eigen gulzigheid en naïviteit. Natuurlijk zullen de bladeren ook dit jaar al snel van goudgeel/rood, naar bruin verkleuren en met de eerste de beste storm loslaten van de boom om weer ruimte te maken voor hun opvolgers. Ik bedacht me dat deze 'gulzigheid' me eigenlijk een beetje in de weg stond om gewoon nú te genieten. Graág zou ik de kunst van het in het hier en nu zijn en écht genieten wat meer onder de knie krijgen. Verlangen naar méer kan dat echt verstoren:

Waarom verlangen naar vakantie bij het voelen van zon op je gezicht en het zien van de blauwe lucht? Waarom hopen dat mijn zoon váker zo zorgzaam voor me is als hij me een dikke knuffel geeft? Wat helpt het me om tijdens een intiem gesprek met mijn vriend te bedenken dat ik dit váker wil? Het haalt me uit het hier en nu en zorgt ervoor dat de 'magie van het moment' aan me voorbij gaat.

Zonde en niet nodig! Leven in het hier en nu is geen goedkoop kunstje. Het is een manier van leven. Mijn lieve vader heeft mij, toen ik adolecent was, al geïnspireerd met zijn interesse voor de Benedictijnse kloosterorde. Een orde van kloosterlingen die de kunst verstaan om écht met aandacht te leven. Het boekje "Een levensregel voor beginners" van Wil Derkse, is hierbij echt een aanrader! Deze week is het alweer 2 jaar geleden dat mijn vader overleed. Een mooi moment om mijn benedictijnse focus weereens op te frissen en het boekje opnieuw open te slaan. Gewoon omdat ik dan weer meer oog krijg voor de schoonheid van mijn heel gewone, maar zo prachtige leven. De natuur is trouwens een prachtige plek om te oefenen. Wellicht voor jou ook de moeite waard? Wil je wat tips over hoe de natuur jou kan leren in het hier en nu te leven? Dat kan! Stuur me gerust even een berichtje. Ik hoop dat het je moois gaat brengen!

Read more

EMOTIES STAPELEN en waarom je er beter mee kunt stoppen.

Als je erop gaat letten bij jezelf, zou het kunnen zijn dat je gaat zien dat je het de hele dag doet: Emoties stapelen. Wat gebeurt er: je voelt iets, ervaart een bepaalde emotie. Vervolgens beoordeel je deze emotie vliegensvlug: behoort hij tot de "emoties met bestaansrecht- categorie" welke ik gerust mag uiten, of hoort hij in de categorie: "niet aanstellen, leg hem maar op de stapel, vooral niks laten merken". In een fractie van een seconde heb je je oordeel al geveld en vervolgens gedraag je je ernaar.

Read more

Durf te dromen!

In een podcast die ik van de week luisterde zei iemand: "de zwaartekracht trekt je naar beneden". Die zin bleef bij mij haken. Het ging over de wens van veel mensen om te kunnen vliegen. Een logische verklaring: dat kunnen we niet, want de zwaartekracht trekt ons naar beneden. Maar deze uitspraak bleef bij mij op een hele andere manier hangen. Ik hoorde: De zwaarte (het gewicht) van mijn leven trekt me naar beneden. Door alle verantwoordelijkheden en verplichtingen blijven we "aan de grond". Dromen? Dat deden we vroeger, of dat is voor later...maar niet voor nu.

In mijn werk bij het Leger des Heils vragen we standaard in één van de eerste gesprekken aan een cliënt: "Wat is je droom?" Verrast kijken mensen je dan aan: "mijn dróom? Ik ben het dromen verleerd, er zijn teveel tegenslagen geweest, voor dromen is geen ruimte meer". Maar als ik dan doorvraag..."wat als je wél zou mogen dromen...waar droom je dan van? Wáar ligt je verlangen?" Dan komen er prachtige verhalen, dromen die ten diepste alles zeggen over wíe ik nu eigenlijk voor me heb.

Laatst sprak ik hierover met een coachee tijdens een flinke wandeling. Ze deelde haar droom met mij en langzaam maar beetje stond ze zichzelf toe om hierop in te zoomen. We stelden als doel om eerst eens een beetje dichterbij deze droom te komen. Gewoon stapje voor stapje. Alleen het brainstormen hierover was al een feestje!

Is er in jouw leven nog ruimte voor dromen? Voor fantaseren over jouw diepste verlangen? Denk jij er weleens over na wat dat verlangen eigenlijk over jou zegt? Dromen vraagt om moed; de moed om verder te kijken dan je teleurstellingen. Dúrf je dat? Ik ben nuchter genoeg om te bedenken dat zwaartekracht me met beide benen op de grond houdt. Maar ook levendig genoeg om me daar niet bij neer te leggen! Want wat ik zie: dromen maakt mensen lichter, hoopvoller, en zorgt voor interne motivatie om met het nu aan de slag te gaan. Dus: durf te dromen en deel ze met elkaar!

Zullen we eens naar buiten gaan en naar jouw droom kijken? Inzoomen op waar jouw diepste verlangen ligt? De natuur leent zich uitmuntend goed voor gedroom! Welkom!

Read more